نیاز انسان به غذا یکی از احتیاجات ذاتی یا فیزیولوژیک است که مهم ترین عامل بقای زندگی و طول عمر محسوب می گردد. احتیاج به غذا دائمی است و ارگانیسم را مجبور می نماید تا برای بدست آوردن غذا و رفع گرسنگی کوشش کند . تا اوایل سده نوزدهم مفهوم غذا خوردن فقط پر کردن شکم بود. و احساس گرسنگی بشر را وادار می کرد تا آنچه را در دسترس خود می دید بدون توجه به کیمیت و کیفیت آن مصرف نماید. شهر نشینی و تشکیل اجتماعات باعث ایجاد تغییرات زیادی در تغذیه بشر و روی آوردن به کشاورزی و دامپروری شده است.
امروزه افزایش جمعیت جهان از یک سو و محدود بودن منابع و نهاده های کشاورزی از سوی دیگر، امنیت غذایی جهان را با چالشی جدی مواجه کرده است. از این رو تامین غذای این جمعیت رو به رشد مورد توجه واقع شده است . تقریباً یک چهارم جمعیت جهان که اکثریت آن ها در کشورهای در حال توسعه زندگی می کنند به سوء تغذیه مزمن مبتلا هستند. فقر غذایی از نظر کمبود پروتئین و کالری عامل عمده مرگ و میر در این کشورها به شمار می رود. منابع تامین کننده پروتئین به دو دسته حیوانی و گیاهی تقسیم می شود. با توجه به اینکه تامین پروتئین های حیوانی نیاز به صرف هزینه های بسیار بالایی دارد، تامین پروتئین از منابع گیاهی مورد توجه قرار می گیرد. یکی از مهمترین منابع تامین کننده پروتئین های گیاهی حبوبات می باشند که در رژیم غذایی مردم سراسر جهان بویژه کشورهای در حال توسعه نقش بسیار مهمی ایفا می نمایند. شرایط اقلیمی ایران برای کشت حبوبات بسیار مناسب بوده و این محصول از دیرباز در سبد غذایی ایرانیان جای داشته است. در میان حبوبات، لوبیا با داشتن حدوداً 32% پروتئین و اسیدهای آمینه ضروری، مورد توجه بیشتری قرار می گیرد.